De Israëlieten roeien de Benjaminieten praktisch uit, krijgen spijt, en roven ter compensatie vrouwen voor ze

rechters 20-21 (legolink)

Daar, bij het heiligdom van de Heer, gingen zij zitten rouwen en huilen, en tot de avond aten zij die dag niets meer. … Zij vroegen: “Moeten wij nog eens uitrukken tegen de Benjaminieten, mensen van ons eigen volk, of moeten wij het opgeven?” “Ruk tegen hen uit,” antwoordde de Heer, “morgen geef ik hen in jullie macht.” … Op die dag gaf de Heer de overwinning aan Israël: vijfentwintigduizend en honderd Benjaminieten werden door de Israëlieten neergeslagen, stuk voor stuk mannen die goed met de wapens konden omgaan … De Israëlieten keerden terug om met de rest van de Benjaminieten af te rekenen. Zij trokken van stad tot stad en doodden mensen zowel als dieren, niets en niemand ontzagen ze. Ook staken zij alle steden in het gebied van de stam Benjamin in brand. …

Toen zij terugkwamen in Betel gingen zij daar zitten bij het heiligdom van God. Tot de avond rouwden zij en huilden luid. “Heer, God van Israël,” zeiden ze, “waarom moest het zover komen dat er nu een van de stammen van Israël ontbreekt?” … Zij zeiden : “Vandaag de dag is er een stam uit Israël weggerukt. En wij hebben de Heer plechtig beloofd dat wij onze dochters niet aan de Benjaminieten ten huwelijk zouden geven. Wat kunnen wij nog doen om de overgebleven Benjaminieten aan vrouwen te helpen?”

Daarom vroegen de Israëlieten wie niet naar de vergadering in Mispa was gekomen. Het bleek dat er niemand uit Jabes, in Gilead, was gekomen om aan de vergadering deel te nemen. Want er werd een telling gehouden in het legerkamp: uit Jabes was niemand aanwezig. Daarop stuurden de Israëlieten twaalfduizend van hun dapperste soldaten op weg, met de orders: “Ga naar Jabes in Gilead en breng alle inwoners om het leven, ook de vrouwen en kinderen. Ga hierbij als volgt te werk: dood alle mannen, en ook de vrouwen die met een man gemeenschap hebben gehad.” Onder de inwoners van Jabes troffen zij vierhonderd meisjes aan die nog niet getrouwd waren. …

De Benjaminieten kwamen terug en de Israëlieten gaven hun de vrouwen uit Jabes in Gilead die men in leven had gelaten. Maar het waren er niet genoeg voor alle Benjaminieten. De Israëlieten hadden medelijden met de stam Benjamin, omdat de Heer hen had weggeslagen uit het stamverband van Israël. … Toen schoot hun te binnen dat er in Silo jaarlijks een feest werd gevierd ter ere van de Heer. Zij gaven de Benjaminieten de raad: “Ga de wijngaarden in en houd u verborgen. Let dan goed op! Wanneer de meisjes van Silo de stad uitkomen om te dansen, komt u tevoorschijn. Grijp dan een meisje en neem haar mee terug als vrouw naar uw gebied. En als hun vaders of broers bij ons genoegdoening komen eisen, dan zullen wij tegen hen zeggen: Zie af van straf ter wille van ons. Want wij hebben in de strijd tegen Jabes niet voor elke Benjaminiet een vrouw kunnen bemachtigen. Bovendien, u hebt ze hun niet uit eigen beweging ten huwelijk gegeven, u treft dus geen schuld.”

De Benjaminieten volgden hun raad op. Ieder van hen greep een van de dansende meisjes en nam haar mee terug naar zijn gebied. Zij herbouwden de steden en gingen er weer wonen. … In die tijd was er geen koning in Israël, iedereen kon doen wat hij wilde.